Bijlmerbajes

Parkeerplaats: Toen wij eenmaal bij de parkeerplaats van P.I. Overamstel waren aangekomen, moesten wij in de bus blijven. De handboeien (plastic 'tie-rips') werden pas rond een uur of vier 's ochtends vervangen door minder strak aangetrokken exemplaren.
De reden van de aanhouding (verdenking op grond van art. 140) werd ons pas bekendgemaakt rond een uur of vier 's ochtends. Naast onze bus was een verbindingswagen van de ME geparkeerd, wiens uitlaatgassen constant in onze bus door de open deur naar binnen gingen. Pas na vrij dramatisch aandringen onzerzijds (wij begonnen nl. echt duizelig te worden) werd onze bus even verplaatst.
Toen een ambulance aankwam, werd op onze vraag hieromtrent geantwoord dat het voor een demonstrant was die last had van astma. Later zouden wij horen dat het een arrestant betrof die tot bloedens toe was geslagen; klinkklare leugen, dus.

Voorgeleiding: Om ongeveer zes uur op maandagochtend werden wij uiteindelijk naar een binnenplaats gebracht. Eén voor één (eerst de vrouwen, dan de buitenlandse mannen, dan de Nederlanders) werden wij naar binnen gehaald om uitgebreid gefouilleerd en op de foto te worden gezet. Ik mocht mijn jas niet houden. Wij werden ook 'voorgeleid', voorzover er hier sprake van kan zijn: meerdere hulpofficieren van Justitie stonden in de gang, de aanklacht (art. 140) werd voorgelezen, en hup de volgende.

Gymzaal en binnenplaats: na voorgeleid te zijn werd ik eerst in een gymzaal geplaatst. Hoewel dit net tegen mij was gezegd, kreeg ik geen boterham. Gelukkig lag er nog karnemelk in de gymzaal die andere arrestanten kennelijk net hadden gekregen. Na ongeveer drie uur moesten wij weer naar buiten, in een iets grotere binnenplaats dit keer. Daar werden een aantal campingtafels neergezet en werden wij één voor één 'verhoord' en in verzekering gesteld. Ik werd niet expliciet gewezen op zwijgrecht, maar ik gaf gewoon geen naam en geen verklaring ('En je bent vast ook een liefhebber van Jan Donk?'; 'Juist'). Dit was om 12.30 uur, getuige het afschrift.
Hierna gingen veel mensen, waaronder ik, een beetje slapen om wakker te worden met een knallende koppijn van het slapen in de zon zonder water. Pas rond zes uur 's middags toen enkele mensen de plee hadden gesloopt (in de hoop een waterleiding te kunnen vinden) werd ons water gegeven, in de vorm van een emmer water en bekers.
De hele middag werden mondjesmaat mensen weer naar binnen gehaald, eerst een aantal mensen die op foto werden uitgepikt, daarna de eerste de beste die voor de deur stond. Voorzover wij begrepen, werden dan vingerafdrukken genomen en werden de mensen verder ergens anders naar toe gebracht. Een groep van een man of zes werd hierna teruggeplaatst in de binnenplaats, maar moest apart blijven zitten en mocht niet met ons praten. Zij werden later alsnog weggehaald.
Het eten kwam pas rond een uur of acht 's avonds. De laatste vier mensen in de rij hadden pech: het eten was op! En dit was alleen omdat er op dat moment zeven mensen in hongerstaking waren gegaan. Zij moesten resten van anderen of salade eten.
Ik ging ook op een gegeven moment naar binnen voor de vingerafdrukken (ik had immers geen jas en begon het ondertussen wel koud te krijgen), maar daar bleek mijn 'dossier' kwijt (hoe dit verder in elkaar zit is mij tot dusver onduidelijk gebleven; ik wist namelijk wel mijn NN-nummer te noemen, en later bij overplaatsing naar het Hoofdbureau gingen mijn spullen wel mee; misschien heeft dit eerder ermee te maken dat ik verder geen belangrijk of bekend 'crimineel' ben). Geen afdrukken, en weer de binnenplaats in. Daar bleef aan het einde van de avond een groep van ongeveer 15 mannen over. Het krijgen van dekens, en vervolgens het krijgen van genoeg dekens, was een hele klus op zich. Zo rond 12 uur, toen wij ons al hadden opgemaakt om op het gras te gaan slapen, werden wij alsnog verplaatst naar een andere binnenplaats (zonder gras). Dan maar op het beton slapen. Uiteindelijk werden wij om twee uur 's ochtends weer geboeid met plastic 'tie-rips' en vervoerd in arrestantenbusjes naar het Hoofdbureau. Nog een fouillering en de cel in (individuele cellen).

Ik realiseer mezelf dat als ik m'n naam gezegd zou hebben, ik dan waarschijnlijk die afspraak van twee uur misschien nog net had kunnen halen. Maar ik ben zelf tevreden over mijn besluit; ik had er van tevoren helemaal niet over nagedacht of ik wel of niet m'n naam zou zeggen als ik wel of niet gearresteerd zou worden. Ik had namelijk niet besloten om zelf te gaan demonstreren. Maar de vernedering en het gevoel van onrechtvaardigheid dat ik voel is groot. Dit is het enige verzet dat ik kan bieden onder deze omstandigheden. En dat kleine stukje van mezelf krijgen ze niet. Als ze het per se willen weten zoeken ze het zelf maar uit.

Uit andere verklaringen

Nog steeds was er geen mogelijkheid om te plassen, dus de meeste mannen en vrouwen stonden onder toeziend oog van de bewaking tegen de muur te plassen.
Na uren hoorde ik dat ik drie dagen moest zitten op grond van artikel 140.
Er is me niets verteld. Ik kreeg alleen een roze papiertje in het Nederlands uitgereikt. De inverzekeringstelling werd niet vertaald.
Een ME-er zei mij dat voorschriften hier niet golden, op mijn constatering dat er een administratieve chaos heerste. Het bleek ook zo te zijn, want ik kwam na woensdag niet meer in de computer voor.
Later kreeg ik een stuk papier in het Nederlands te zien en werd me verteld dat ik vast zat op artikel 140.
Vreemde rol van een tolk bij het verhoor. Zij vertaalde niets, maar stelde zelf vragen. Waarschijnlijk was zij zelf een politieagente.