Het verhaal 2

Op 15/16 juni om 00:00 uur werd ik door twee undercover agenten gearresteerd. Ik zei tegen de stille die me wilde boeien, dat ik niet door een man gefouilleerd wilde worden. Een andere manlijke stille fouilleerde me toen. Daarna werd ik de bus ingegooid.

In de bus was een man die heel erg naar de wc moest, dit mocht niet van de ME-ers. De man zei na een tijdje dat hij ging plassen dit mocht hij in een hoekje bij de uitgang doen, de handboeien mochten niet af. Een andere man die geen handboeien had gekregen hielp de man met plassen.
Een vrouw in de bus had haar handboeien afgekregen en kreeg weer nieuwe om, dit gebeurde drie keer en daarna werd ze hardhandig uit de bus gegooid en er later weer ingezet. Ik heb niet gezien wat er buiten op de binnenplaats met haar gebeurde. Na enkele uren werden we om de beurt de bus uitgehaald en moesten we met ons gezicht naar de muur op onze knieën gaan zitten. Achter ons stond een hele rij ME-ers, daar vroeg ik of mijn handboeien af mochten omdat ze te strak zaten, dit mocht niet. Een voor een werden we afgevoerd en gefouilleerd, ook foto's werden gemaakt. Ik werd gefouilleerd door een vrouwelijke ME-er en moest al mijn spullen afgeven, ook mijn jas want het duurde te lang om al mijn veiligheidsspelden er af te halen.
De handboeien werden afgedaan en mijn handen waren blauw. Stalen handboeien kreeg ik om en werd meegenomen door een gang.
Om ± half twee 's nachts zag ik de officier van Justitie die zei dat ik opgepakt was op grond van artikel 140. Veel anderen werd dit niet eens verteld. Er werd nog een foto gemaakt.
Ik werd meegenomen door een vrouwelijke ME-er naar douches waar ik gevisiteerd werd. Hierna werd ik afgevoerd en in een cel gegooid.
Ik kreeg geen drinken toen ik het vroeg, ik moest maar uit het kraantje drinken, deze was heel goor. In de cel kon ik ook eindelijk naar de wc. De cel was een eenpersoonscel met een stalen bed zonder matras, deken, kussen en gordijnen. Een wc zonder toiletpapier en de hele nacht door werd er koude lucht in de cel geblazen. Het was ijskoud en de cel was smerig. In de cel zat een bel waarop je kon drukken als er iets was, maar daar werd niet op gereageerd, er werd wel afgeluisterd. Om 2:00 uur werd ik in deze cel gestopt ± 1.5 uur later werd er een vrouw bij mij in de cel gegooid en hebben we met ons tweeën op het stalen bed gelegen. 's Ochtends tussen 5:00 uur en 6:00 uur werd er nog een vrouw in de cel bij ons gegooid. Een van ons sliep op de koude grond en twee op het eenper- soonsbed zonder matras, dekens en kussen.
Maandag 16 juni ± 12:30 uur werden we uit de cel gehaald, al die tijd is er niemand langs geweest en er was ook niemand op de gang. We werden naar de binnenplaats van de Bijlmerbajes geleid en daar kregen we twee oude vieze gore kleffe broodjes. Hier zaten we met ñ veertig vrouwen.
Om 13:00 uur werden we in verzekering gesteld en er werd nog een foto gemaakt. Nadat iedereen geweest was werden we naar een sportzaal afgevoerd.
We kregen nog steeds geen water en de advocaat werd ons ook geweigerd. Na veel gezeik werd er een emmer met water neergezet waar we uit konden drinken. De emmer was goor. Er waren twee wc's voor veertig vrouwen en er werd pas een vuilniszak neergelegd toen de wc's vol lagen met maandverband. Het maandverband kregen we pas op de binnenplaats, twee maandverbandjes per vrouw alleen als je ongesteld was. In de sportzaal is totaal geen vuilniszak geweest waardoor de hele zaal onder de troep lag. In deze ruimte was een raam waardoor we de hele tijd geobserveerd werden. Er lagen zeilen op de grond, deze lagen onder de stof, kots, stront en bloed.
We eisten een advocaat maar daar werd niet op gereageerd.
Om 16:00 uur werden pakjes vies klef oud brood naar binnen gegooid. Op de wc hoorde je de bewakers gore praatjes over de vrouwen maken. 's Avonds werden we naar buiten gevoerd en kregen we vegetarisch eten wat gedompeld was in kippebouillon.
Ik had verschrikkelijke maagpijn en vroeg om een dokter. Omdat ik een maagzweer had werd er een dokter gebeld. Een vrouw met een gebroken vinger vroeg ook geregeld om een dokter, dit werd telkens geweigerd. Ik kreeg medicijnen en twee andere vrouwen werden ook eindelijk behandeld.
Daarna werden we weer in de sportruimte gegooid. Toen ik me beter voelde vroeg ik om een broodje, ik had nog steeds niks kunnen eten, dit werd geweigerd ook al zag ik brood liggen. Op de gang naar de wc zei de bewaker tegen me dat als ik alleen was geweest of met minder vrouwen dat ze me dan lekker hadden verwend.
Om 21:00 uur werd ons verteld dat de vrouwen naar de vrouwengevangenis in Heerhugowaard zouden gaan. Dat zou tussen 22:00 uur en 23:00 uur gebeuren.
's Middags hadden de bewakers gezegd dat we voor 's avonds dekens zouden krijgen, deze kregen we niet. De bewakers deden de lampen uit en een half uur later werden alle t.l. lampen weer aangemaakt.
Om ñ 1:00 uur 's nachts werden we in groepjes naar buiten gebracht, geboeid en in een cellenwagen gestopt, deuren op slot en de lampen werden allemaal uitgemaakt. Om 2:00 uur 's nacht kwamen we in Heerhugowaard aan en werden de boeien afgedaan.
Het was een grote tent met stapelbedden, een hele dunne matras, dekens en kussen. Niet iedereen had matrassen en dekens. Hier mochten we eindelijk onze tanden poetsen en we zouden de volgende ochtend mogen douchen. Alle vrouwen werden hier ondergebracht.
Toen iedereen sliep werden dekens van ons afgetrokken om mensen te identificeren en deporteren. Een Italiaanse vrouw en twee Oostenrijkse vrouwen hebben we weg zien halen. We weten niet zeker of er meer vrouwen zijn weggehaald die morgen.
Samen met een paar andere vrouwen werd ik wakker van geschreeuw en toen stopten de PIW-ers met het deporteren. Als strafmaatregel dat de PIW-ers niet meer vrouwen konden deporteren mochten we niet douchen.
We kregen eindelijk ontbijt. Om de tent was een grasveld, alleen voor de tent mochten we zitten, het was een paar kubieke meter groot. Daar achter kwam een groot hek met BBE-ers, twee PIW-ers stonden continue binnen de hekken en vaak stonden er vijf. Buiten de hekken stonden ook ME-ers die de hele tijd paraat stonden. Na het ontbijt werd de thee en koffie weggehaald en kregen we niets meer.
Na het ontbijt gingen we in verzet tegen de deportatie van de buitenlandse vrouwen en eisten we een advocaat, die we niet kregen.
De ME wilde ons in twee groepen splitsen, een groep buiten en een groep binnen. Dit is niet gelukt. Het hoofd van de PIW wilde met ons onderhandelen over het spreken van de advocaat en de eerste levensbehoeften, dit deed ze d.m.v. dreigementen. De hele ochtend door werden buitenlanders gezocht om ze te deporteren. Om ervoor te zorgen dat de buitenlanders niet gedeporteerd werden hebben wij ons onherkenbaar verkleed. Een Engelse vrouw werd afgevoerd, er werd ons verteld dat ze ging douchen, ze is niet meer teruggekomen.
De lenzen van verschillende vrouwen werden in waterstofperoxide bewaard i.p.v. in bewaarvloeistof.
's Morgens was er een medische dienst waar ik vroeg om oxazepam, dit werd geweigerd. Ik zag later verschillende pakjes met oxazepam en diazepam en vroeg om een tabletje aan een PIW-er deze kreeg ik. Toen de medische dienst 's middags terug kwam vroeg ik weer om oxazepam waarop dit weer werd geweigerd en er werd me verteld dat deze tabletten ook niet aanwezig waren.
Uiteindelijk mocht één vrouw de advocaat bellen.
Om 14.00 uur waren de advocaten aanwezig. We mochten ze pas om 15.00 uur spreken in drie groepen van 15 en twee groepen van 30. Het was de bedoeling dat dit per nationaliteit ging, dit is niet gelukt. We mochten de advocaten maar ongeveer tien minuten spreken. Tussen 14.00 uur en 15.00 uur waren er opeens minder bewakers, geen ME-ers, we mochten opeens douchen, we mochten bellen en er werd een wagentje gebracht met fruit, koffie, thee en frisdrank. Een helikopter van de NOS vloog boven ons, dit wisten we toen niet, de advocaten vertelden dit ons. Later hoorden we dat de NOS de beelden niet mocht uitzenden omdat het militair terrein was. We mochten een paar minuten met de advocaten spreken, zij vertelden ons van het kort geding. Na onze groep mocht de volgende groep opeens niet meer met de advocaten praten en wilden de BBE-ers de Denen deporteren. We zijn met ons allen ingehaakt op de grond gaan zitten met de buitenlanders tussen ons in. We riepen om de advocaten. Het hoofd van PIW kwam ons vertellen dat als de buitenlanders niet vrijwillig mee zouden gaan dat ze dan met geweld meegenomen zouden worden. De Denen gingen mee omdat ze niet wilden dat wij allemaal in elkaar geslagen zouden worden. Deze vrouwen werden afgevoerd naar Schiphol. Daarna mocht een groepje vrouwen naar de advocaat, toen ze terugkwamen vertelden ze dat we het kort geding gewonnen hadden en iedereen was blij. We mochten niet gaan. Een vrouw liep naar de BBE-ers en vroeg om een advocaat. Zij werd met een knuppel geslagen. Vanaf toen bleven de bewakers buiten het hek ons uitdagen. De brandblussers werden weggehaald met als verklaring dat mensen binnen de tent aan het roken waren. De ME wilde binnen de tent een charge uitvoeren. Ze hebben de hele nacht om de tent gestaan en wilde iedereen oppakken die nog lawaai zou maken.
Woensdagochtend werd er nog een Deense vrouw meegenomen door een ME-er terwijl de rest van de eenheid klaar stond om aan te vallen. Bij het minste of geringste verzet was de ME binnen gevallen. Een paar vrouwen wilden een dokter spreken maar de bewakers zeiden dat die deze dag vrij hadden en dat de dokter dus niet zou komen.
Er werd ons voorgehouden dat de nacht ervoor als alle vrouwen een eigen cel met matras, bed, dekens was geregeld, waar het warm zou zijn. Deze hebben we niet gekregen als strafmaatregel.
We kregen geen koffie en thee. We eisten dat we de advocaat te spreken zouden krijgen maar het was pauze dus niemand kon bereikt worden, deze pauze heeft de hele ochtend geduurd.
Om 14.30 kwam de directeur onder begeleiding van een peleton ME binnen om ons te vertellen dat we in de loop van de middag vrij zouden worden gelaten. De eerste 30 vrouwen mochten nu al vertrekken, ze moesten zich vrijwillig melden. Zo werd er om de paar uur een groep afgevoerd naar Amsterdam. We hebben die middag verschillende keren aan de PIW-ers ge‰ist dat we de advocaat te spreken zouden krijgen. Ze zeiden dat na de pauze overlegd zou worden of we die konden bellen. De PIW-ers hebben de hele dag in het zonnetje gezeten, ze weigerden aan hun eigen 'dienstverlenende' functie te voldoen. De gevangen vrouwen zeurden en klaagden en we moesten dankbaar zijn. Als strafmaatregel kregen we niets meer, geen eten, drinken, advocaat bellen, dokter, douchen. De laatste groep was om 16.30 in Amsterdam, wij hebben uren moeten wachten. Onder zware ME-begeleiding werden we met zwaailichten aan naar Amsterdam afgevoerd.