Verantwoording
Inleiding
Conclusies
De statistieken
Imago opgepoetst?
Chronologie gebeurtenissen
Het verhaal 1
Arrestaties Spuistraat
Bijlmerbajes
Jubeldemo
Diverse arrestaties
Het verhaal 2
Heerhugowaard
Politiebureau's
Hoogeveen
Zutphen
Mishandeling
Sexuele intimidatie
Medische behandeling
Het verhaal 3
Behandeling divers
Uitzetting en vrijlatingVrijlating in Nederland
Het arsenaal
Niet teruggegeven
Opgeruimd staat netjes
Hoe verkoop ik het?
Amsterdam als proeftuin?
EU rot op juli 1997
Uitzetting en vrijlating
Om ongeveer 11.30 uur zijn ze begonnen mensen naar Schiphol te brengen om hen terug te vliegen naar hun eigen land. Tegen 14.00 uur begonnen ze Belgen en Duitsers met bussen naar de grens te brengen. Aan de Duitse grens stond de Bundesgrenzschutz (BGS) ons op te wachten. Ze hadden zich in rijen opgesteld waar wij tussendoor moesten. We werden naar een kamer gebracht waar we ondervraagd werden. Tevens werden er vingerafdrukken en foto's van ons genomen. De politie vroeg naar mijn identiteitsbewijs, maar dat was me in Amsterdam na mijn arrestatie afgenomen. Toen hoorde ik dat van mij en andere arrestanten alle spullen verdwenen waren. De politie had daar geen boodschap aan en we werden ingesloten in een cel. Daar hebben we uren gezeten, tot er een agent kwam die vertelde dat mijn identiteit zou zijn vastgesteld aan de hand van vingerafdruk- ken en een foto, maar die van de anderen niet.
Vervolgens ben ik met iemand uit Berlijn door de BGS weggebracht en twintig kilometer achter de grens uit de bus gezet. 'Veel plezier' werd ons nog toegewenst, waarna de bus wegreed.
Ergens aan het eind van de middag of het begin van de avond kwamen twee agenten mijn cel in en bevolen mij mijn schoenen, die voor de deur van de cel stonden, aan te trekken. Ik kreeg metalen handboeien om, en werd op ruwe wijze de cel uitgehaald. Iedere keer als ik vroeg waar we heen gingen werd ik steviger vastgepakt; dat bleef het enige antwoord. Ik werd uit het gebouw geleid, en voor een gevangenisbus werden de hand- boeien afgedaan. Een andere agent stopte me in een vierpersoonscel, waar al drie mensen in zaten. Niemand in de cel wist waar we heen zouden gaan. Na korte tijd werd ons gevraagd of er nog een vijfde persoon in onze cel bij kon, anders moest zij nog een dag wachten. Met z'n vijven zaten we in de kleine ruimte. Na ongeveer een half uur begon de bus te rijden. Ik heb geen idee hoe lang de reis duurde, maar een blik uit het raampje deed ons vermoeden dat we richting Duitsland reden.
Toen de bus stopte, werden na korte tijd alle deuren automatisch geopend en konden we de bus verlaten. Buiten stond een rij van Bundesgrenzschutz-agenten bewapend met helm, schild en knuppel. Zij brachten ons naar een garage, waar we lang moesten wachten. Vervolgens verscheen er een agent, die ons verklaarde dat we ons in Duitsland bevonden en aangeklaagd zouden worden wegens openlijke geweldpleging in vereniging. Bovendien werd ons medegedeeld dat de verantwoordelijke officier van Justitie in Elten een uitgebreide identiteitscheck had verordonneerd. Na deze procedure zouden we onze persoonlijke bezittingen terugkrijgen.
Er werden vingerafdrukken en foto's gemaakt. Vervolgens bleek dat mijn spullen en die van anderen niet vanuit Nederland waren meegestuurd. Ons werd verteld dat we net zo lang in bewaring zouden worden gehouden totdat onze gegevens waren nagetrokken. Onder de niet meegestuurde spullen bevonden zich immers onze paspoorten. Omstreeks 23.20 uur werd me door een BGS-agent verteld dat het BundesKriminalAmt aan de hand van mijn vingerafdrukken mijn identiteit bevestigde. Ik werd buiten de deur gezet en er werd tegen me gezegd dat naar huis toe moest liften en dat ik voorlopig een toegangsver- bod voor Nederland had. Ik had geen identiteitsbewijs meer, noch enig ander papier waarmee ik me kon identificeren. Zelfs geld om een telefoontje te kunnen plegen had ik niet meer.
De politie heeft van mij paspoort, camera, ongeveer vijfenveertig gulden, ketting, politieke pamfletten, schoenveters, visum, tandenborstel en tandpasta in beslag genomen. Mijn sweatshirt is bij mijn arrestatie op straat al verdwenen.
De politie heeft ons voortdurend verkeerde informatie verstrekt en zich niet aan beloften gehouden. We zijn uitgezet via een militair vliegveld met een militair vliegtuig, onderweg daar naartoe zaten we in een veel te warme politieauto zonder frisse lucht (ik voelde me beroerd door het gebrek aan frisse lucht). De politie heeft geweigerd ons papieren met betrekking tot onze vrijlating te geven.
Zeven Zweden worden met meer dan driehonderd anderen gearresteerd bij Vrankrijk. Drie van hen worden per lijnvlucht uitgezet op dinsdag 17 juni, vier per militair vliegtuig op de 18 juni. Eén van de zeven is bij aankomst in Zweden mishandeld door de begeleidende Nederlandse agenten, onder toeziend oog van Zweedse politie. De Zweedse politie had een waarnemer bij de Eurotop in Amsterdam. Dit is bekend gemaakt door de persvoorlichter van de Amsterdamse politie en is bevestigd door het hoofd van het internationaal secretariaat van de Zweedse politie, Christer Ekberg. Hij heeft ook gezegd dat de Zweedse politie achteraf op de hoogte werd gesteld van de actie tijdens de persconferentie en niet door informatie van de Zweedse waarnemer.
In totaal zijn 13 Zweden gearresteerd. Het grootse deel, zeven, zijn gearresteerd op het uiterst dubieuze 'lidmaatschap van een criminele organisatie . De zeven overwegen een proces tegen de Nederlandse Staat en een vergoeding voor de dagen dat ze vast zaten.
Vijf Griekse arrestanten wiens persoonlijke bezittingen (o.a. paspoorten, geld, camera's etc.) na de arrestatie in beslag zijn genomen, zijn uitgezet naar Griekenland zonder dat ze hun eigendommen terug hebben gekregen. Hen werd verteld dat ze hun spullen via de Nederlands ambassade in Griekenland zouden ontvangen, maar daar kan men alleen vertellen dat alles nog steeds op het politiebureau in Nederland ligt.
Na het ontbijt gingen we douchen en daarna werden we gelucht en werd ons één sigaret aangeboden. Dan terug naar binnen. Toen is men begonnen met namen af te roepen van personen die men terug naar hun land zou sturen. Ondertussen deelde men nogmaals een boterham uit. Om 12.45 uur werd mijn naam afgeroepen. Het bleek dus dat alle Belgen per bus het land zouden worden uitgezet. Om 13.30 uur vertrok de cellenbus, maar die reed niet direct naar België; eerst moesten we nog andere gevangenen gaan oppikken in Zutphen, Amsterdam en Heerhugowaard. Om 22.00 uur kwamen we aan bij de Belgische grens. Er werd naar de dichtstbijzijnde rijkswachtkazerne gereden (Wuustwezel). Toen bleek dat daar niemand aanwezig was heeft de politie ons uiteindelijk laten gaan.
Ik heb van mijn spullen niets terug gekregen. Het gaat o.a. om 200 Deense kronen, twintig gulden, mijn riem (200 Dkr), mijn paspoort (400 Dkr). Ik ben vrijgelaten op luchthaven Tirstrup, 300 kilometer van huis. Zonder geld en zonder mijn spullen (schoenveters, riem). De Deense politie heeft mijn vingerafdrukken en foto's genomen. Verdere schade vanwege het niet terug geven van mijn spullen: een rekening van de sleutelspecialist (400 Dkr), een nieuw slot voor mijn fiets (350 Dkr) en een enkeltje Tirstrup-Kopenhagen (400 Dkr)
's Morgens werd ons een rantsoen boterhammen en een halve beker koffie of thee gegeven. Om tien uur werd me gevraagd of ik douchen wilde. Ik weigerde. Tegen twaalf uur werd me verteld dat ik mijn advocaat kon bellen, na achtendertig uur dus. Om vier uur kwam een bewaker die me vertelde dat ik over tien minuten naar Duitsland zou worden uitgezet.
Dit keer werden we ongeboeid in de gevangenisbus gezet. Na een uur reden we onder politiebegeleiding naar de grensovergang Emmerich/Elten gebracht. Daar werden we door de Bundesgrenzschutz in ontvangst genomen. Eén BGS'er had ter begroeting zijn rechterarm geheven. We werden naar een garage gebracht, waar een hooggeplaatste BSG'er ons meedeelde dat we allen een aanklacht wegens openlijke geweldpleging in vereniging zouden krijgen. Bovendien werd van ons allen de identiteit weer vastgesteld middels vingerafdrukken en foto's.
We werden dus individueel naar het politiebureau gebracht, waar opnieuw foto's en vingerafdrukken werden genomen en we onze zakken terugkregen. Helaas waren er minder zakken dan arrestanten, zodat een aantal hun persoonlijke bescheiden niet terug kregen. Vervolgens werden we in kleine groepen naar het station van Emmerich of Kleef gebracht. Voor Nederland kregen we een toegangsverbod. Een deel van ons reisde daarom naar Duisburg.
Op 18 juni werd ik 's morgens in een kleine arrestantenbus gezet, samen met vijf Grieken en een Zwitser. We werden overgebracht naar Schiphol. Ze wilden me deporteren naar Griekenland. Ik moest voortdurend schreeuwen tegen ze voordat ze er van overtuigd waren dat ik Italiaan was. Ik werd dus weer teruggebracht naar Amsterdam.
Uit andere verklaringen
Ik werd overgedragen aan de BGS, die me nog een nacht opsloten om m'n personalia te controleren.
Ik werd aan de Belgische grens uit de arrestatiebus gezet en kon gewoon gaan.
Ik ben bijna op het vliegtuig naar Griekenland gezet omdat ze dachten dat ik Grieks was, maar ik ben Nederlander.
Ik ben uitgezet naar Denemarken met een militair vliegtuig, maar of ik nu vrij ben weet ik niet en of ik aangeklaagd ben evenmin.
Ik werd vrijgelaten in Milaan, zonder m'n persoonlijke bezittingen.
Op het vliegtuig naar Barcelona gezet. Ik kreeg mijn spullen niet terug en zat volstrekt zonder geld, terwijl ik nog 600 km moest reizen om thuis te komen.
