Migratiepolitiek lijkt een belangrijke factor te zijn in het buitenlandse beleid van de Europese Unie ten aanzien van de uitbreiding. Na een aantal jaren intensief geïnvesteerd te hebben in de directe buurlanden Polen,  Hongarije en Tsjechië (de zogenaamde Visegrád-staten, genoemd naar het kasteel Visegrád waar tijdens een bijeenkomst in februari 1991 de samenwerking tussen deze staten en de EU werd besloten), is het zwaartepunt verschoven naar de landen van de tweede cirkel rond de EU. Beide cirkels worden in het taalgebruik van de Europese Unie aangemerkt als bufferzones. Een groot deel van de (economische) steun aan de landen van de beide cirkels bestaat uit de opbouw en het opvoeren van de bewaking van grenzen met de EU (westelijke grenzen), reorganisatie van de politie en het ontwikkelen van een eigen asielprocedure. Oekraïne maakt deel uit van deze tweede ring.

Oekraïne telt ongeveer 51 miljoen  inwoners en door haar geografi sche ligging heeft het land vele migratiebewegingen in de geschiedenis meegemaakt. Naast de Oekraïners, die 73 procent van de bevolking uitmaken, kent het landen een rijke schakering van etnische groepen waaronder Russen, Polen, Wit-russen, Roemenen, Moldaviërs, Tsjechen, Slowaken, Bulgaren en Joden. Ten tijde van de Sovjet-Unie was de Oekraïne een rijk deel van die Unie. Een kwart van de totale landbouw productie kwam voor rekening van de Oekraïne. Na de val van de muur in 1989 ging het enkele jaren voor de wind, maar in 1991 keerde het tij. De slechte economische situatie vertaald zich in een grote werkloosheid (20 tot 40 procent in 1995), waarvan tweederde bestaat uit vrouwen, een laag gemiddelde maandinkomen (25 dollar in de stedelijke gebieden en 15 dollar op het platteland in 1994), en een emigratie overschot (143.187 in 1994).
Sinds 1991 verlaten niet alleen hooggekwalificeerde wetenschapper de Oekraïne, ook anderen zoeken hun heil in de republiek Tsjechië, Polen, Hongarije, Griekenland en Rusland. Veelal zijn ze illegaal tewerkgesteld onder erbarmelijke omstandigheden, maar omdat ze meer kunnen verdienen dan in de Oekraïne nemen ze datop de koop toe. Een toenemende groep vrouwen onder de dertig, ongeveer 400 duizend in de afgelopen tien jaar, hebben de Oekraïne verlaten en werken in de Europese Unie. De meeste vrouwen worden gelokt met mooie aanbiedingen om in het Westen te gaan werken, maar belanden vaak in de gedwongen prostitutie. Vrouwen die besluiten te getuigen tegen vrouwenhandelaars worden vaak vastgehouden tot het proces terwijl de handelaren op borgtocht worden vrijgelaten.

Vluchtelingenpolitiek

Zowel de opbouw van vluchtelingenwetgeving als de praktische uitvoering van deze wetgeving gaan zeer traag. Het Oekraïens vluchtelingenrecht kent vooral repressieve maatregelen zoals een strikte tijdslimiet voor het doen van een asiel Oekraïne telt ongeveer 51 miljoen inwoners en door haar geografische ligging heeft het land vele migratiebewegingen in de geschiedenis meegemaakt. Naast de Oekraïners, die 73 procent van de bevolking uitmaken, kent het landen een rijke schakering van etnische groepen waaronder Russen, Polen, Wit-russen, Roemenen, Moldaviërs, Tsjechen, Slowaken, Bulgaren en Joden. Ten tijde van de Sovjet-Unie was de Oekraïne een rijk deel van die Unie. Een kwart van de totale landbouw productie kwam voor rekening van de Oekraïne. Na de val van de muur in 1989 ging het enkele jaren voor de wind, maar in 1991 keerde het tij. De slechte economische situatie vertaald zich in een grote werkloosheid (20 tot 40 procent in 1995), waarvan tweederde bestaat uit vrouwen, een laag gemiddelde maandinkomen (25 dollar in de stedelijke gebieden en 15 dollar op het platteland in 1994), en een emigratie overschot (143.187 in 1994).
Sinds 1991 verlaten niet alleen hooggekwalificeerde wetenschapper de Oekraïne, ook anderen zoeken hun heil in de republiek Tsjechië, Polen, Hongarije, Griekenland en Rusland. Veelal zijn ze illegaal tewerkgesteld onder erbarmelijke omstandigheden, maar omdat ze meer kunnen verdienen dan in de Oekraïne nemen ze dat verzoek en het principe van het veilige derde landen. Maatregelen, voorwaarden met betrekking tot de toekenning van een permanente of tijdelijke vluchtelingenstatus zijn veel minder sterk verankerd in de wetgeving. Tevens heeft Oekraïne het Verdrag van Genève in zake de status van vluchtelingen uit 1951 nog niet ondertekend.
Het aantal asielaanvragen in 1994 en 1995 door vluchtelingen uit de landen van de voormalig Sovjet-Unie bedraagt iets meer dan zesduizend en door vluchtelingen van daarbuiten iets meer dan achtduizend, volgens cijfers van de United Nations High Commissioner on Refugees (UNHCR) en het Oekraïens ministerie van nationaliteiten en Migratie. Eind 1996 waren er meer dan tienduizend asielaanvragen van vluchtelingen van buiten de voormalig Sovjet-Unie, waarvan het merendeel afkomstig was uit Afghanistan.
Sinds februari 1996 is de Oekraïense regering begonnen met het behandelen van de asielaanvragen en het toekennen van vluchtelingen statussen. In 1996 werden 1.161 vluchtelingen (kinderen niet meegeteld) in de Oekraïne erkend en 5.071 vluchtelingen uit Tsjetsjenië en Abchazië kregen een tijdelijke status. Het lijkt erop dat van de mensen die een asielverzoek doen er velen alsnog doorreizen naar de Europese Unie. Zicht op de vluchtelingen is er echter niet want het geplande vluchtelingenkamp in Obodivka was eind 1996 nog steeds niet geopend. Voor 1997 lag de prioriteit van de regering niet bij de opvang van vluchtelingen, maar wederom het economisch herstel.

Westgrens

Oostgrens

Mensenrechten