Op de bijeenkomst van 22 september (nieuwsbrief 7) waren zo'n 50 weigeraars aanwezig. Er is voornamelijk gepraat over de samenhang van de WID met andere maatregelen, vooral de Koppelingswet. Resultaat van de bijeenkomst was onder andere dat er vanuit de WID-kampagne twee werkgroepen zijn gevormd; ,,n voor het onderwijs, de ander voor de gezondheidszorg. Beide richten zich op de invoering van de Koppelingswet. Het overleg met advokaten, waartoe op een eerdere bijeenkomst werd besloten, was een vruchtbare bijeenkomst. Uitgebreid is gepraat over de mogelijkheden en de te volgen strategie. Afgesproken werd dat zo snel mogelijk geprobeerd zou worden een kort geding aan te spannen voor een half-weigerraar (wel paspoort laten zien, niet laten kopiëren). Dit proces diende op 22 november. Andere processen zijn in voorbereiding en zullen zo snel mogelijk worden gevoerd.
In het kort geding is namens de weigerraar aangevoerd dat hij aan zijn verplichtingen heeft voldaan door zijn paspoort te laten zien (twee keer zelfs). Dat de werkgever hierdoor niet aan zijn verplichtingen kan voldoen (die moet immers een kopietje in de administratie bewaren) is niet het probleem van de werknemer. De WID kent niet de verplichting daadwerkelijk een kopie in te leveren, slechts de plicht een dokument ter inzage te verstrekken. Ondanks dit heeft zijn werkgever hem, op advies van de belastingdienst, in het anoniementarief geplaatst. Daarom is de belastingdienst (Min. van Financiën) voor de rechter gedaagd.
Een tweede (en veel principiëler) punt dat door de advokaten van de werknemer werd aangevoerd, is dat zelfs wanneer deze wel verplicht zou kunnen worden een kopietje in te leveren, de sanktie op het weigeren daarvan buiten alle proporties is en daarmee in strijd met artikel 6 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM). Dat artikel regelt de redelijk- heid waaraan sankties moeten voldoen en de rechtswaarborgen in een (straf)procedure.
Het verweer van de Staat op het eerste punt was niet erg indrukwekkend. Volgens de landsadvokaat klopt het dat de WID geen duidelijkheid geeft over de verplichting een kopie in te leveren. Dat zou te danken zijn aan de kamerleden van der Burg (CDA) en Kalsbeek (PvdA), die op het laatste moment eisten dat de kopieverplichting in de WID opgenomen moest worden. Daar- door moest de wetstekst laat in de avond gewijzigd worden, en daar zijn wat foutjes bij gemaakt. De bedoeling van de wetge- ver is volgens de landsadvokaat duidelijk; werknemers moeten een kopietje inleveren. Op het tweede punt was het verweer nog minder; de landsadvokaat was er van uit gegaan dat strijdig- heid met art. 8 EVRM zou worden aangevoerd door de advokaten. Hij stond dus met zijn mond vol tanden, maar kon nog wel vertellen dat hier geen sprake is van een sanktie, maar van een 'administratieve maatregel'. Deze zou geen sanktie zijn, want via de inkomstenbelasting wordt het teveel ingehouden bedrag immers terug betaald. Deze redenatie volgend is ook een gevangenisstraf geen straf; je krijgt immers na verloop van tijd je vrijheid weer terug.
Terwijl in de rechtszaal de zaak diende, werd buiten door mensen aktie gevoerd tegen de WID. Aan voorbijgangers werd informatie verstrekt over de rechtszaak, en zij die geen paspoort bij zich hadden kregen een kopie van de nieuwste Nederlandse identiteitskaart (Identiteitsbewijs X, Anoniemen- kaart).

Uitspraak

Tot onze teleurstelling heeft de rechter alle eisen verworpen. Hij heeft geweigerd iets dieper in te gaan op de zaak, en heeft nauwelijks rekening gehouden met wat door de advokaten is aangevoerd. Voor de rechter is duidelijk dat iedereen een kopietje moet inleveren ook al is niemend daartoe verplicht, en is het anoniementarief geen sanktie maar 'een negatieve prikkel'. Een gemiste kans om een halt toe te roepen aan de toenemende administratieve apartheid en de steeds duidelijker wordende schending van mensenrechten in Nederland.
Aan de andere kant heeft de uitspraak voor de kampagne weinig effekt. Juridische procedures zijn slechts één van de middelen waarmee de diskussie over ontwikkelingen in Nederland kan worden aangezwengeld. Bovendien zullen ook andere procedures volgen, al blijft het de vraag of er een rechter in Nederland te vinden is die de moed kan opbrengen een gat in de WID te schieten.

Voor de procedures is samen met fondsorganisatie XminY een fonds gevormd. Uit dit fonds zullen de advokatenkosten van een aantal rechtszaken worden vergoed. Bijdragen kunnen worden overgemaakt op gironummer 609060, van XminY, Amsterdam, o.v.v. fonds identifikatieplicht.