Welkom in Nederland, achter de tralies (1998)
Wie wat bewaart, heeft wat! (april 1997)
Steeds meer gevangenissen (oktober 1996)
Vluchtelingen: toen en nu. Kristallnacht herdenkingen in het teken van het vreemdelingenbeleid (december 1995)
Toespraak bij de Kristallnachtherdenking
in Groningen (11 November 1995)
Voormalig vreemdelingenbegeleidster Anta van Bohemen: "Je bereikt niks met zo'n gevangenis" (oktober 1995)
Hans van Duijn is voorzitter van de Nederlandse Politie Bond. In diverse media heeft hij zich uitgesproken over de nutteloosheid van vreemdelingenbewaring (oktober 1995)
Coen Oosterveld: "Komst verwijderingscentrum geen oplossing werkloosheid Oost-Groningen" (oktober 1995)
"De zwarte kant van Nederland" Interview met Ad van der Maden van de ABVA-KABO (oktober 1995)
Hellevoetssluis Een vooroorlogse boodschap voor Ter Apel! (oktober 1995)
november 1995
TOESPRAAK BIJ DE KRISTALLNACHTHERDENKING IN GRONINGEN (11 NOVEMBER 1995)
Het is 9 november 1995. We herdenken Kristallnacht; we staan stil bij de slachtoffers van deze razzia's, joodse mensen, zigeuners, communisten, andersdenkenden. Deze Kristallnacht en de gevolgen erna waren een moment in de geschiedenis waarop de ogen geopend hadden kunnen worden voor de richting waarin zich het v¢¢r-oorlogse Europa ontwikkelde.
Het is nu vooral hér-denken, we zeiden 'dat nooit meer', maar nog altijd ligt er een taboe op het trekken van vergelijkingen tussen het vluchtelingenbeleid van de jaren dertig met het huidige anti-immigratiebeleid.
T¢ch zien wij ons genoodzaakt deze parallellen te trekken. Het is opvallend hoe wetgeving, grensbewaking, taalgebruik en beeldvorming over vluchtelingen van toen en nu overeenstemmen.
Zo schreef de minister van Justitie van 1930 een brief aan alle instanties die belast waren met de uitvoering van het vluchtelingenbeleid. Hij schreef: "Een vluchteling zal voortaan als een ongewenst element voor de Nederlandse maatschappij, en derhalve als een ongewenste vreemdeling te beschouwen zijn, die derhalve aan de grens geweerd en, binnenslands aangetroffen, over de grens gebracht zal moeten worden...".
Anno 1995 worden deze tot 'ongewenste vreemdelingen' bestempelde vluchtelingen met lle mogelijke middelen v‚r van onze rijkdommen vandaan gehouden.
Waar wereldwijd de brandhaarden en dus de vluchtmotieven toenemen, presteren de Europartners het om aan de buitengrenzen van Europa en Schengen door middel van elektronische beveiliging en infra-roodcamera's vele vluchtelingen tegen te houden.
Europese partners en niet in de laatste plaats Nederland, zuijn drukdoende om vluchyelingen en illegalen buiten te sluiten, en het aantal mensen dat nog w‚l binnenkomt zo snel mogelijk de deur te wijzen door inlandse uitsluitingsmechanismen. Het beleid dwingt tot illegaliteit. Op illegaliteit wordt weer nieuw beleid afgestemd, namelijk m‚‚r politie, m‚‚r razzia's, m‚‚r cellen. Het aan de grens weren van vluchtelingenen en illegale grensgangers gebeurt ook nu, door grenspolitie, de vliegende brigades van de marechaussee. Deze kontroleren grensgangers, in de praktijk betekent dit dat zij mensen op grond van hun huidskleur aanhouden en terugsturen als identiteitspapieren niet in orde zijn of ontbreken. De statistieken van dit Mobiel Toezicht Vreemdelingen laten zeer hoge cijfers zien van het aantal 'teruggeleidingen', mensen die rechtsomkeerd moeten maken. Het is op racisme gestoelde uitsluitingspolitiek.
Zij, die hedentendage via Binnenlands Vreemdelingen Toezicht worden aangetroffen, worden vastgenomen bij straatkontroles, razzia's op de werkplek zoals de horecasektor, naaiateliers, shoarmazaken, waar iedereen, ook bezoekers, op identiteit wordt gekontroleerd. Illegalen verdwijnen in politiecellen en illegalengevangenissen. Ook zwarte mensen die w‚l een identiteitspapier kunnen tonen zijn hiervan de dupe. In de nabije toekomst kunnen ook bij administratieve baliekontroles mensen zonder geldige verblijfsvergunning worden weggestuurd, en niet ondenkbaar in de nabije toekomst via een ambtenarenmeldplicht worden overgeleverd en aangehouden.
De Wet op de Identificatieplicht is een voorloper van de aanstaande Koppelingswet. De K-wet koppelt het recht op ‚‚n der kollektieve voorzieningen direkt aan een geldige permanente verblijfsstatus. Geen vergunning, dan ook geen rechten. De wet is een middel tot een tweedeling in de maatschappij: legalen en illegalen. Daarbij worden alle registers open getrokken om illegalen af te schrikken en het (over)leven onmogelijk te maken. Deze uitsluitingsmechanismen zijn een vorm van administratieve apartheid die het leven van illegalen en kansloze vluchtelingen onmogelijk maakt.
Het vervolg op deze uitsluiting is dat allen zonder ID-papier of permanente verblijfsstatus worden aangetroffen direkt kunnen verdwijnen in gevangenissen om daar op hun deportatie te wachten. De 'wachttijden' zijn vaak maandenlang, soms meer dan een jaar. Er is geen maximum aan dit soort gevangenschap verbonden. De rechten van een gedetineerde in zo'n bajes zijn nul komma nul. Er is recht op slechts 1 uur bezoek per week, en dit terwijl bezoek de enige kontaktmogelijkheid met de buitenwereld is en dan ook heel belangrijk in deze ge‹soleerde gevangenschap. Er is geen perspektief en geen hoop, vluchtelingen en illegalen worden gekriminaliseerd en bij het minste of geringste in isolatiecellen geplaatst, bijvoorbeeld bij het niet opvolgen van een bevel. Voor isolatie geldt een standaardtermijn van een week.
Deze detentieomstandigheden lijden vaak tot desori‰ntatie, vereenzaming, zelfdoding, hongerstakingen, etc. Twee medewerkers van het Autonoom Centrum waren deze week in Hamburg en hoorden daar dat een uitgeprocedeerde vluchteling in de gevangenis wachtend op uitzetting zichzelf had opgehangen.
De termijnen van dit soort detentie worden langzaam opgerekt. Gangbaar was een maximum van 6 maanden, maar inmiddels is sprake van 9 maanden en soms meer dan een jaar. In Duitsland is een periode van 18 maanden normaal, in Engeland 15, in Belgi‰ kan de periode steeds met 2 maanden verlengd worden.
De nieuwste vorm van detentie wordt die in het verwijderingscentrum in Ter Apel. Hier komt een kombinatie van een zwaar beveiligd Asiel Zoekers Centrum met een Huis van bewaring. Twee onder ‚‚n kap, met een intensief werkende verwijderunit van justitie. De grens tussen AZC en HvB is een vage. De bedoeling is om er niet of moeilijk verwijderbare vluchtelingen en illegalen 3 maanden vast te houden voor uitzetting. Het zou dan gaan om mensen die het land van herkomst niet terugaccepteert of mensen wier identiteit niet vaststaat. Op dit moment zitten deze mensen in de 'gewone' opvang zoals het hoort. Justitie denkt 50% te kunnen deporteren; 25% gaat naar een gewoon asielzoekerscentrum omdat het land van herkomst niet meewerkt; de resterende 25% noemt justitie nu al, bij voorbaat, non-ko”peratief en wordt aan de straat overgeleverd. De VVD heeft naar aanleiding van het Ter Apelse model de suggestie gedaan om veel meer asielzoekers te gaan detineren, namelijk de kanslozen. Dat voorstel pleit ervoor detentie als ge‹ntegreerd onderdeel in de asielprocedure in te lassen. In Ftankrijk is dit ook het geval.
We hebben gezien waar de jaren 30 toe hebben geleid. Tegen de huidige gevaarlijke ontwikkelingen is een krachtig NEE noodzakelijk. Zo is rond het verwijderingscentrum Ter Apel hier in Groningen de Werkgroep Vluchtelingen Vrij aktief tegen het opsluiten van vluchtelingen. Ook in Duitsland zijn deze weken demonstraties tegen gevangenschap van vluchtelingen en illegalen. Dit NEE plus de politieke alternatieven, de opvang van illegalen en uitgeprocedeerden en de samenwerking met mensen zonder verblijfsvergunning aan een wereld die van iedereen is, is van groot belang. Aanzetten hiertoe zijn netwerken zoals het SNIN, het Solidariteits Netwerk voor Illegalen in Nederland, waar ook wij als Autonoom Centrum in deelnemen. En ook de groepen die zijn ontstaan en samenwerken rondom de verschillende detentiecentra, nationaal ‚n internationaal.
DE WERELD IS VAN IEDEREEN,
GEEN GRENZEN,
VLUCHTELINGEN VRIJ,
NOOIT MEER KRISTALLNACHT.
