Enkele voorbeelden
De KLM vliegt op 14 oktober 1997 een Liberiaanse vluchteling naar Nigeria, autoriteiten op de luchthaven van Kano weigeren hem de toegang. De KLM vliegt hem terug naar Schiphol, waar hij wordt vastgezet. Hij dient een tweede asielverzoek in dat door de IND negatief wordt beoordeeld. Enkele dagen later vliegt de KLM de Liberiaanse vluchteling opnieuw naar Nigeria, dit keer naar de luchthaven van Lagos. Wederom wordt hij niet geaccepteerd. De KLM vliegt hem weer terug naar Schiphol, waar de IND hem als illegaal op straat dumpt.
De KLM zet in april 1998 een Palestijnse vluchteling uit naar Libanon onder begeleiding van drie leden van de marechaussee. De Palestijn is gedurende de hele reis geboeid. De bedoeling van de IND was om ook zijn vrouw en drie kinderen uit te zetten, maar deze waren tijdig ondergedoken. In Beiroet, waar de marechaussee de Palestijn aan de autoriteiten overhandigde, bleken de gegevens op zijn reisdocument correct te zijn. Hij werd hierover ondervraagd, maar wel doorgelaten. Enkele dagen later werd hij gearresteerd en een tijd vastgehouden.
De KLM zet op 14 mei 1998 een Palestijnse vluchteling uit naar Libanon, nadat hij een maand in een vreemdelingengevangenis had gezeten. De marechaussee escorteert hem en levert hem op 15 mei af aan de Libanese grensautoriteiten in Beiroet. Deze arresteren hem en verhoren hem drie dagen lang. Hem wordt de toegang geweigerd omdat de identiteitsgegevens niet overeenstemmen met de door de IND overhandigde documenten. De KLM vliegt de Palestijn weer terug naar Nederland. Daar wordt hij opnieuw opgesloten, dit maal bijna acht maanden. Uiteindelijk zet de IND hem opnieuw eind december 1998 via de KLM uit.
De KLM zou eind september 1998 een Ethiopisch echtpaar, waarvan de vrouw zwanger was, uitzetten. Het echtpaar wordt vanuit Verwijdercentrum Ter Apel in een politiecel vastgezet en naar Schiphol gebracht. KLM vliegt tot Nairobi en Kenyan Airline tot Addis Abeba. Twee leden van de marechaussee escorteren het echtpaar. De vluchtelingen verzetten zich op Schiphol door zich uit te kleden en hevig te schreeuwen, wat de marechaussee tracht te voorkomen. De aandacht van de piloot wordt getrokken. Deze sommeert de marechaussee hem de reisdocumenten te tonen. De piloot gaat, gezien de gebrekkige documenten, niet akkoord met een uitzetting en laat de vluchtelingen uit het vliegtuig halen. Vijf dagen later staat opnieuw een KLM-vliegtuig klaar om hen naar Ethiopië te vliegen. Ook deze uitzetting wordt voorkomen, nu door interventie van advokaat en ambassade.
Eind 1993 verhuurt de KLM zelfs een compartiment in een Boeing-747 voor ruim honderdduizend gulden aan de IND voor de bespoedigde verwijdering van een groep vluchtelingen uit het 'Grenshospitium'. Deze vluchtelingen hadden zich verzet tegen hun voortdurende detentie.
Personeel en vakbonden van vliegmaatschappijen in andere landen hebben hun verantwoordelijkheid omtrent uitzettingen opgepakt. Zo heeft personeel van Air France naar aanleiding van haar chartervluchten met Sans-papiers naar landen van herkomst het werk neergelegd. Naar aanleiding van de dood van Sémira Adamu in België hebben Belgische piloten zich kritisch uitgelaten over het geweld bij uitzettingen en verklaard niet meer aan gedwongen uitzettingen te willen meewerken.
In Nederland heeft Martinair, nadat het hoofkantoor door het Autonoom Centrum bezet was op 4 december 1996, de eis ingewilligd te stoppen met groepsuitzettingen. KLM is daarop door het Autonoom Centrum op 7 november 1997 uitgenodigd voor een gesprek over haar betrokkenheid bij uitzettingen. Het bleek dat het bedrijf zichzelf beschouwt als een 'economische realiteit': het vervoert mensen die een geldig plaatsbewijs hebben. Wat er na een uitzetting met mensen gebeurt en of de uitzetting gedwongen is of niet, rekent de KLM niet tot haar verantwoordelijkheid. De KLM is tevens niet geïnteresseerd in de mening van onafhankelijke mensenrechtenorganisatie zoals Amnesty International over de landen waarnaar vluchtelingen en illegalen worden uitgezet.
